سرزمین چهار فصل پهناور ایران، یکی از بکر ترین مقصدهای گردشگری آسیا به شمار می رود و یکی از نقاط دیدنی آن، استان آذربایجان شرقی است.
مراغه، یکی از شهرهای این استان حاصلخیز و سرسبز کشور بوده که در کنار رودخانه معروف صوفی چای و در دامنه جنوبی کوه سهند، گسترده شده است.
مراغه، کم تر از ۲۰۰ هزار نفر جمعیت دارد و پس از تبریز، پر جمعیت ترین شهر این استان به نظر می رسد. مراغه را بعد از ارومیه، دومین شهر باستانی منطقه آذربایجان می دانند.
مراغه از ۱۲۰۰ سال پیش در نوشته های مورخان و اسناد تاریخی مشاهده می شود و به گفته تاریخ نویسان، این شهر با نام هایی همچون افراه رود، افرازه روح و افرا هروذ، افرازه روز، افراز هارود، امداد هارود شناخته شده.
«ویلسون»، سیاح انگلیسی در نوشته های خود، ار مراغه به عنوان «مراغا» یاد کرده است. وی، این نام را برداشتی از نام یک اسقف مشهور نسطوری به نام ماراغا می پندارد.
برخی محققان نیز، نام مراغه را با نام «مارکیانا» که در کتاب تعلیمات جغرافیایی بطلمیوس، به دریاچه ارومیه اطلاق شده، مرتبط می داند.
در دوره قاجار، مراغه در زمره ۱۰ شهر بزرگ و پر جمعیت ایران بوده که شهرهای: بناب، عجب شیر، ملکان، هشترودی، میاندوآل، مهاباد، آذر شهر، شاهین دژ و قره آغاج، از آن جمله است.
استان آذربایجان، همانطور که قبلا در گزارشی اشاره کردیم، استان اولین ها به شمار می رود و مصداق آن نیز، شهر تبریز است.
مراغه، هم نخستین کارخانه اسلحه سازی ایران را در تاریخ خود جای داد و هم نخستین کارخانه صابون سازی کشور. مراغه از نظر طبیعی و باستانی و تاریخی، یکی از مقصدهای بی نظیر گردشگری شمال غرب کشور محسوب می شود.
بیش از ۳۰۰ اثر ثبت شده ملی در مراغه، این شهر را در فهرست یکی از برترین شهرهای کشور از نظر آثار ملی ایران قرار داده است. معبد مهر، که آن را در ردیف یکی از نخستین سکونت گاه ها و معابد بشر پیش از تاریخ می دانند، در این منطقه قرار دارد و افتخار مراغه به شمار می رود.
مراغه را علاوه بر صابون و رصد خانه، با ۵ بقعه می شناسند. «گنبد سرخ» که قدیمی ترین بقعه شهر است و «گنبد قرمز» هم نامیده می شود، بیش از ۱ هزار سال قدمت دارد.
برج مدور ، گنبد کبود، گنبد غفاریه و گوی برج، از جمله آثار باستانی به جا مانده در این شهر است که قدمت شهر را به رخ گردشگران داخلی و بین المللی می کشاند.
مراغه را با نام رصد خانه می شناسند و هر وقت صبحت از رصد و رصد خانه در ایران می شود، نا خودآگاه به یاد خواجه نصیر الدین طوسی و ابوریحان بیرونی می افتیم.
خواجه نصیر الدین طوسی، دانشمند ایرانی، کسی بود که موجبات ایجاد رصد خانه ای بر تپه ای در شمال غرب شهر را فراهم کرد. زیج ایلخانیان در رصد خانه مراغه خواجه نصیر الدین طوسی تدوین شد و یک مرکز علمی به نام در عصر خود گردید.
منبع: rooziato.com