از دماوند به سمت فیروزکوه ، خروجی دلیچایی ، روستای دهنار ، روستای هویر و بعد از آن جاده خاکی بسیار ناهموار به طول حدود ۱۴ کیلومتر ما را به دریاچه تار می رساند . دریاچه تار یکی از دریاچه های آب شیرین ایران است که طول آن بیش از یک کیلومتر و عرض آن در حدود ۲۵۰ متر می باشد .
این دریاچه در میان خط الراس “دوبرار” و “زرین کوه” محصور شده است که بازمانده برف های زمستانی این قلل زیبایی نمای اطراف دریاچه را دو چندان می کند .
برای رسیدن به دریاچه‌های کوچک و زیبای «تار» و «هویر» که همچون دو نگین فیروزه ای در ارتفاع ۳۵۰۰ متری کوههای البرز قرار دارند باید از راه پر پیچ و خمی در زیر نگاه قله دماوند بگذرید که انتهایش سکوت سکر آور و آبی زلال آب پاک ، خستگی مسیر را از تن هر گردشگری بیرون می‌آورد .
اهالی علت آمدن مردم به این منطقه را فرار از دست مغول‌ها می‌دانند و می‌گویند : در قدیم روستاها و آسیاب‌های فراوانی در منطقه بوده اما ریزش برف فراوان مردم را از منطقه فراری داده است .
گردنه را که رد کنید ، جاده با شیب تندی به تار رود می‌رسد . سمت چپ رود هم جاده‌ای است که به دره‌ای به نام سیستان ختم می‌شود ، که به گفته مردم بومی منطقه آثار باستانی فراوانی در آن وجود دارد و بسیاری را برای کشف عتیقه به اینجا می‌کشاند .
در ته دره ، کره اسبی در حال دویدن است و مادرش نگران او را نگاه می‌کند . کمی آنطرف‌تر انبوهی از گله‌های گوسفند و بز در اطراف جاده دیده می‌شود که ردشان تا چادرهای عشایر عرب و سنگسری ادامه دارد.
پس از گذشتن از یک بلندی بالاخره «دریاچه تار» دیده می‌شود . دریاچه‌ای کوچک و زیبا که آبی‌اش ، آبی‌تر از هر آبی است و زلالی آب آن را جلوه‌ای دو چندان داده است . دریاچه تار در ارتفاع ۳۳۰۰ متری در عرض جغرافیایی ۳۵ درجه و ۴۳ دقیقه و طول جغرافیایی ۵۲ درجه و ۵۱ دقیقه در مابین خط الرأس زرین کوه و دو برار قرار دارد و بیشترین طولش ۵/۱ کیلومتر است .
آب این دریاچه با ماهی‌های قزل‌آلای خال قرمز و ماهی زردکش ، حاصل جوشش چشمه‌های زیر آن و آب شدن برف‌های کوههای اطراف و رودخانه کوچک فصلی است . در اطراف دریاچه هیچ گونه پوشش جنگلی و درخت وجود ندارد و بادهای غربی سرد همیشه در تار می‌وزند . در ایامی نه چندان دور آویشن‌های فراوانی در منطقه وجود داشته که به خاطر فرسایش شدید دیگر اثری از آنها باقی نمانده است .
دریاچه تار در فیروزکوه
