نابر اظهارت اخیر آقای جیسون کنی, وزیر امور مهاجرت و شهروندی کانادا, کانادا هیچ برنامه ای برای افزایش سقف پذیرش مهاجران در سال ۲۰۱۳ ندارد. اما حزب نیودموکرات کانادا عقیده ای مخالف با این موضوع دارد و اظهار کرده است که لازم سقف پذیرش ۴۰ درصد افزایش یابد. یعنی رقمی معادل با ۳۵۰,۰۰۰ هزار نفر. اما جالب اینجاست که ۹۰ درصد از شهروندان کانادایی نیز با افزایش سقف مهاجرت کاملا مخالف هستند.
سوال اینجاست که آیا این ۹۰ درصد می دانند که مهاجرت چه تاثیر بر تداوم رشد جمعیت کانادا و بخصوص شهرهای متوسط آن دارد یا خیر.
تحقیقات نشان می دهد که بیشتر مهاجرینی که وارد کانادا می شوند در کلان شهرهای چون تورنتو, ونکوور و مونترال و یا نهایتا در مناطق اطراف این شهرها به زندگی می پردازند. اما در چند سال اخیر مشاهده می شود که تغییراتی در این وضعیت به وجود آمده است. به گونه ای که مهاجران با ساکن شدن در شهرهای متوسط کانادا باعث رشد جمعیت این شهرها شده اند. دلیل شکل گیری چنین موضوعی ایجاد برنامه های مهاجرتی مختص استانی است. از سال ۲۰۰۲ تا ۲۰۰۶ سرشماری های جمعیتی نشان دهنده این موضوع بوده است که هر ساله از هر ۱۰,۰۰۰ نفر جمعیت تورنتو, تنها ۲۰۶ نفر از مهاجران بوده اند. اما از ۲۰۰۷ تا ۲۰۱۱ این رقم با ۱۹ درصد کاهش به ۱۵۹ نفر رسیده است.
تورنتو و ونکوور هنوز هم در راس شهرهای مهاجرپذیر هستند. اما به طور کلی دچار کاهش جمعیت مهاجرین شده اند. حال می بایستی نگاهی بیاندازیم به سرشماری های بدست آمده از شهرهای متوسط کانادا.
سرشماری های بدست آمده از شهر مونکتون نشان می دهد, در سالهای ۱۹۹۷ تا ۲۰۰۱ در هر ۱۰,۰۰۰ نفر تنها ۸.۸ نفر از جمعیت این شهر, مهاجر بوده اند. اما از سال ۲۰۰۷ تا ۲۰۱۱ این رقم به ۳۷.۵ نفر افزایش یافته است. یعنی نزدیک به ۳۲۴ درصد رشد نسبت به سالهای ۲۰۰۲ تا ۲۰۰۶. آقای کنی نیز برای تشویق این امر دفتر اداره مهاجرت واقع در این شهر را تعطیل کردند. اما باید ذکر شود که این رشد تنها مربوط به مونکتون نیست. شهرهای دیگر نیز رشد چشمگیری داشته اند. برای مثال ساسکاتون ۱۸۸ درصد, رجینا ۲۰۶ درصد و سنت جان نیز ۱۶۵ درصد رشد داشته است. علاوه بر این موارد نیز شارلوت تان و فردریکتون نیز اگرچه در لیست سرشماری ها نبوده اند اما دارای سریعترین میزان رشد جمعیت مهاجرتی هستند. در سالهای ۲۰۱۰ و ۲۰۱۱ نیز میزان رشد جمعیت مهاجرین کانادا حدودا ۲۴۰,۰۰۰ نفر بوده است.
اظهارات اخیر حاکی از آن بوده است که انتاریو تلاش می کند تا میزان مهاجرپذیری خود را همانند دوره قدیم خود یعنی سال های ۲۰۰۴ تا ۲۰۰۶ نماید. چرا که با این کار می تواند رشد جمعیتی و اقتصادی خود را بهینه سازد. سرشماری های شهرهای تورنتو, ویندزور, اتاوا, همیلتون, گوئلف, کینگستون, سنت کاترین, نیاگارا, اشاوا, برنتفورد و پیتربورگ نیز نشان دهنده این است که سهم بسیار ناچیزی از مهاجران مربوط به این شهرها می شود. بنابراین اگر انتاریو میزان مهاجرپذیری خود را افزایش دهد, سایر شهرهای متوسط دیگر کانادا دچار مشکل خواهند شد.
در همین خصوص اگر هم دولت فدرال به ثابت نگه داشتن سقف مهاجرپذیری خود ادامه دهد, بنابراین شهرهای متوسط کانادا می بایستی متحمل مشکلات به وجود آمده از این تصمیم گردند.
