باغچة جوق ماکو
باغچة جوق ماکو در فاصلة ۶ کیلومتری ماکو و حدود ۲ کیلومتری از سمت غرب جاده اصلی بازرگان و در روستایی به نام باغچه جوق در استان آذربایجان شرقی واقع شده است.کاخ تاریخی وبا شکوه باغچه جوق ماکو در باغی به وسعت حدود ۱۱ هکتار در اواخر دوره قاجار به دستور اقبال السلطنه ماکویی، یکی از ســرداران مظفـــرالدین شاه و از حکام مقتدر آن دوره ( ۱۳۲۴-۱۳۱۳ هجری قمری) با ۲۵۰۰ متر مربع زیر بنا در باغی زیبا که دارای انواع درختان می وه و گلها (بوته ها ی بزرگ رز و …) و درختان زینتی ( اقاقیا، تبریزی و…) و چشمه ای زلال می باشد، ساخته شد و تأثیر شگرفی از سبک معماری روسیه آن زمان پذیرفته است.
در سال ۱۳۵۳ هجری قمری، ساختمان باغچه جوق از وراث سردار ماکویی توسط دولت خریداری شد و پس از انجام برخی تعمیرات ضروری، این مجموعه از سال ۱۳۶۴ برای بازدید عموم به عنوان کاخ موزه آماده گردید و در تیرماه سال ۱۳۷۵ هـ .
ش.
در فهرست آثار ملی ایران به شماره ۱۷۳۹ به ثبت رسید و از سال ۱۳۸۲ تا ۱۳۸۳ محوطه، عمارتها و فضاهای خدماتی آن مرمت و بازسازی شد.
کاخ, کاخهای ایران, فهرست کاخ های ایران, کاخ های باستانی, کاخهای تاریخی ایران, کاخ های گردشگری ایران, palaces, عکس باغچه جوق ماکو,تصاویر باغ باغچه جوق ماکو,باغچه جوق ماکو
این باغ از نمونه ها ی منحصر به فرد باغسازی در ایران محسوب می شود.
زیرا از یکسو دوران شکل گیری آن به دوران قاجار باز می گردد و هم به لحاظ موقعیت قرارگیری در منتهی الیه محدوده ها ی جغرافیایی ایران و در خط تماس با دیگر فرهنگها واقع شده بود.
این دو عامل در شکل گیری این باغ تأثیر به سزایی داشته است.
این باغ در بستری کوهستانی و به عنوان یک باغ کوهپایه ای مطرح می شود، که جبهة غربی و جنوبی آن منتهی به دامنه کوه با صفای “چرکین” و چشمهای به نام “کلیسه” منتهی شده و در میان باغ میوه واقع شده است و با دو حصار، از یک سو تکیه بر کوه و از سوی دیگر مشرف بر درة ماکو است.
این باغ دارای انواع درختان میوه همچون زردآلو، انجیر، توت، گردو، به، گیلاس، آلو، فندق، گلابی، بادام و سیب است که درختان زردآلو بخش اعظم درختان را به خود اختصاص داده اند.
گونه ها ی گیاهی دیگری نظیر اقاقیا، تبریزی و بوته ها ی بزرگ رز نیز به شکلی پراکنده در سطح باغ دیده می شوند.چنین به نظر می رسد که درختان در گذشته به طور منظم کاشته شده بودند و محورهایی را تعریف می نموده اند ولی با گذشت زمان، بسیاری از آنها از بین رفته و شکل کاشت منظم آنها دگرگون شده است.
آبیاری باغ به شکل غرق آبی انجام می شده و از چشمه آبی که در یک کیلومتری بالا دست باغچه وجود دارد، استفاده می شده است.
تا پیش از سال ۱۳۵۶ خورشیدی، آب چشمه یک هفته در اختیار باغ و یک هفته در اختیار روستا بوده است ولی هماینک به دلیل خشکسالی، این آب به طور کامل توسط روستاییان مصرف می شود.در حال حاضر آب مورد نیاز آبیاری باغ، تنها از آب برفهای ذوب شده کوهستان و بارندگیها و آبهای فصلی و پس از اتمام آب کوه ها از مازاد آب روستا تأمین می شود.
به همین دلیل استخر ذخیره آبی در غرب عمارت سنگی به منظور جمع آوری آبهای طبیعی وجود دارد.
