اقامت یک هفته ای در سرزمین چای سیلان، بسته به تعداد ستاره های هتلی که انتخاب می کنید، از دو میلیون تومان به بالا، هزینه دارد. از آنجا که از هیچ کدام از شهرهای ایران پرواز مستقیم به «کلمبو» پایتخت سریلانکا وجود ندارد، شما باید از خطوط هوایی خارجی استفاده کنید و معمولا توری که آژانس های مسافرتی می فروشند، روی پرواز العربیه است که حدود 3 الی 5 ساعت، توقف ترانزیتی در فرودگاه شارجه امارات متحده عرب خواهید داشت.
خط هوایی العربیه، کترینگ ندارد و همین موضوع یکی از دلایل ارزانی بلیت آن است. اگر در هواپیما گرسنه شدید یا خواستید با یک آبمیوه، گلویی تازه کنید، باید هزینه آن را داخل پرواز بپردازید. وقتی پرواز شما در فرودگاه شلوغ و پلوغ کلمبو نشست، آماده یک مسافت 40 کیلومتری باشید تا بعد از حدود یک ساعت به مرکز شهر برسید، چیزی حدود فاصله فرودگاه امام تا مرکز شهر.
اوج گیری با پله
نقاط تفریحی و تماشایی سریلانکا، یک ایراد اساسی دارند و آن هم اینکه از پایتخت فاصله دارند و وقتی فاصله زیاد شد امکان رفت و برگشت در یک روز نیست و باید در همان محل، هتل بگیرید. از جمله این مقاصد- که خواهش می کنم اگر رفتید ندیده نگذارید چون از هر نظر محشر و تماشایی است- کاخ سیگیریا است. حدود 5 الی 6 ساعت کلمبو را در جاده ای که شبیه کوچه های ماشین روی مازندران است به سمت شمال طی خواهید کرد. بعد از این زمان به منطقه ماتال نزدیک شهر دالامبو می رسید. «سیگیریا» به معنی صخره شیر است. در ابتدای مسیر هم همین واژه را در کوه به شکل مجسمه بزرگ مشاهده می کنید.
نزدیک به 200 پله را باید در دامنه کوه طی کنید تا به قله ای برسید که حدود 300 متر از سطح زمین فاصله دارد. یکی از شاهان باستانی سریلانکا به نام کاسیاپا کاخ خود را روی این کوه بنا کرده. از بنای کاخ، چیزی آنچنانی باقی نمانده ولی همچنان تماشایی است. در طول مسیر و در خلال راه پله دو موضوع توجه شما را به خود جلب می کند. یکی مقبره نوادگان آن پادشاه و آن سلسله، یکی هم نقاشی هایی که روی بدنه کوه از عهد باستان باقی مانده. یادتان باشد عکاسی با فلش از آن نقاشی ها ممنوع است و جریمه دارد.
وقتی رفتید و رسیدید به آن بالا به سمت شرق نگاهی بیندازید تا یک مجسمه بودای ایستاده بسیار بسیار بزرگ را لا به لای جنگل رو به رو ببینید. این بودا، بودای محافظ این کاخ بوده است. وقتی هم صعود شما خاتمه پیدا کرد و رسیدید پایین، با همان بلیت، می توانید به موزه ای بروید که استخوان های انسان های 7 هزار سال پیش، ویژه ترین تماشایی آن است. از این استخوان ها هم عکاسی به هر شکلی ممنوع است و مامور مستقیم این بخش، چهارچشمی مراقب شماست. هتل های منطقه سیگیریا مثل خانه چوبی خانواده دکتر ارنست ساخته شده. امکانات کامل است ولی با تجهیزات ابتدایی ویلاهایی لا به لای درختان جنگلی ساخته اند تا لذت و حس اقامت در جنگل به یاد انسان های اولیه به شما دست دهد.
از چوب تا قلاب
شاید برایتان جالب باشد ولی اهالی روستایی کم جمعیت در سریلانکا به نام «برووالا» نزدیک به 100 سال است که با یک روش عجیب ماهیگیری یک جذابیت توریستی پدید آورده اند که حالا به اکثر سواحل سریلانکا رسیده است. یک چوب را به صورت عمودی کف دریا فرو می کنند و یک چوب دیگر عمود بر آن، مهیای نشستن ماهیگیر است. تا چشم شان به گروه توریست های خارجی می افتد، می پرند روی چوب می نشینند و با قلاب هایشان ماهی می گیرند. توریست ها هم با هیجان عکاسی می کنند. ماهیگیران، هم به خاطر پدیدآوردن این صحنه بدیع کاسب می شوند، هم برای زن و بچه از دریا روزی می گیرند و هم به گردشگران خارجی ماهی های صیدشده می فروشند.
شاه نارگیل
ما ایرانیان، سریلانکا را به چای خوش عطر سیلان می شناسیم. غیر از مزارع چای که در جاده های این کشور دیدنی است، یک محصول مهم دیگر هم در جای جای این کشور با درختان سر به فلک کشیده به چشم می آید؛ «کینگ کوکونات» یا شاه نارگیل. مثل میگو که نوع درشتش، شاه میگو، نام دارد، نارگیل هم یک نوع ویژه دارد که به شاه نارگیل معروف است.
شکل ظاهری آن هم با نارگیلی که ما می شناسیم فرق دارد، ولی طعم آن شبیه نارگیل آشنای ماست و البته داخلش آب بیشتری دارد. دستفروش های محلی، شاه نارگیل را در گاری های آشنا می فروشند و ما به عنوان سوغاتی هم به شما پیشنهاد می کنیم.
همچین قورباغه طور
شاید مردم سریلانکا هم وقتی به خط ما نگاه کنند یا به زبان ما گوش بدهند به تعبیری طنزآمیز برسند ولی وقتی به حرف زدن مردم این کشور گوش می کنید موسیقی ای شبیه این عبارت مرتب به گوش شما می رسد: «گانگالا مانگالا رانگالا…» و وقتی به حروف الفبای آنها روی تابلوی مغازه ها و تابلوهای مسیرهای شهری و جاده ای نگاه کنید خیلی حروف را شبیه قورباغه می بینید. جالب است، و همین تفاوت هاست که از سفر، ابری جادویی در کشف و شناخت می سازد. البته اهالی سریلانکا به خاطر سال ها مستعمره انگلیس بودن، مثل مردم هندوستان، تقریبا همه به انگلیسی مسلط هستند و به لحاظ برقراری ارتباط به مشکل برنخواهید خورد.
دریا همین نزدیکی است
درست که دور تا دور سریلانکا را اقیانوس هند احاطه کرده، اما برای رسیدن به ساحلی که محل تر و تمیز برای اتراق و اقامت داشته باشد، هم کافه هایی برای آفتاب گرفتن و غذا خوردن و هم بومیانی که تفریحات دریایی مثل پالاسیلینگ و بنانابوت و جت اسکی به شما بفروشند باید حدود 2.5 ساعت از کلمبو به سمت جنوب فاصله بیگرید تا به سواحل بنتوتا برسید.
تابستان های گرم و بسیار شرجی ای دارد اما برای اواخر بهمن و اوایل اسفند، بهترین فصل سفر به سریلانکا و خصوصا استفاده از دریای تمیز اقیانوس هند است. در بنتوتا، یکی از مواردی که زیاد به چشم تان می خورد والیبال ساحلی است. تمرین کنید تا بیشتر به شما خوش بگذرد. توریست ها از کشورهای مختلف شما را دعوت به رقابت می کنند، اگر تمرین کرده بروید نام ایران را در رقابت های والیبال ساحلی در اوج نگه خواهید داشت.