گوا نام شهري بندري و ايالتي در حاشيه جنوب غربي هندوستان است. گوا شامل بندر گوا و شهر گواي کهنه يا شهر قديمي گوا در فاصله حدودا 40 کيلومتري آن مي‌باشد.
طبيعت گوا با تپه‌هاي بسيار سبز در کنار رودهاي فراخ با کشتزارهاي برنج، نخل‌هاي فراوان و ساير درختان گرمسيري جلوه بسيار زيبايي دارد. وسيع‌ترين سواحل و مراکز تفريحي ساحلي هند در گوا قرار دارد و اين شهر سالانه از صدها هزار گردشگر داخلي و خارجي پذيرايي مي‌کند. سواحل گوا پهناور بوده و آفتابي درخشان و زيبا دارد. 451 سال حکومت پرتغال بر اين منطقه، باعث شده که تمام شهرها و حتي روستاهاي گوا فرهنگي خاص داشته باشند .
نام گوا احتمالا تلفظ پرتغالي يک واژه سانسکريت است که در «حماسه ماهابهاراتا»هم آمده. «گوپاراشترا» يا
«گوواراشترا» به معني مردم گاوبان
تاريخ
قدمت شهر گوا را به قرن سوم پيش از ميلاد نسبت مي‌دهند زماني که به عنوان بخشي از امپراتوري مايريان شکل گرفت. و از آن پس تحت حکومت‌هاي محلي يا خاندان‌هاي مهم هند بود.
در سال 1312 گوا تحت حکومت دهلي يا سلطنت دهلي قرار گرفت .
در سال 1498 واسکو دو گاما دريانورد پرتغالي توانست دماغه اميد نيک قاره آفريقا را دور بزند و به هندوستان برسد. به اين ترتيب دسترسي پرتغال و ساير اروپائيان به هندوستان و جزاير و بنادر اقيانوس هند آسان شد .
در روز 25 نوامبر 1510 ميلادي آلفونس دوآلبوکرک دريانورد و ماجراجوي پرتغالي بندر گوا را تصرف کرد. او با يک ناوگان جنگي بنادر استراتژيک زيادي در اقيانوس هند از جزيره هرمز در خليج فارس تا مالاکا را تصرف کرد .
امپراتوري پرتغال شديدا علاقه مند به گسترش قلمرو خود و تجارت ادويه بود. فتح شهر و بندر گوا براي تجارت پرتغال ميان شبه جزيره عربستان و آسياي جنوب شرقي امري حياتي بود .
بندر گوا پس از مدتي به مرکز امپراتوري استعماري پرتغال در جزاير هند شرقي و اقيانوس هند تبديل شد و از پايگاه گوا بود که پرتغالي‌ها به ساير نقاط آسيا از جمله خليج فارس دست اندازي کردند . اروپا به ويژه انگلستان منافع مادي خود در هند را زماني دريافتند که پرتغاليان به هند راه يافتند و در منطقه گوا مستقر شدند.
هر چند پرتغالي‌ها مستعمرات و تصرفات خود را به تدريج از دست دادند اما بندر گوا تا سال 1961 در تصرف آنان باقي ماند و حتي در آن زمان نيزسالازار ديکتاتور پرتغال حاضر به تحويل بندر گوا به کشور مستقل هند نبود .
سرانجام جواهر لعل نهرو توانست با توسل به زور اما بدون خون ريزي بندر گوا را باز پس بگيرد. ارتش هند روز 17 دسامبر سال 1961 سرانجام پس از چهار قرن و نيم، گوا و دو منطقه ديگر اين کشور را از دست پرتغالي‌ها خارج ساخت و به استعمار اين کشور کوچک اروپايي به عنوان آخرين بازمانده استعمار در شبه قاره هند پايان داد .
جغرافيا
پناهگاه طبيعي پرندگان سليم علي در گوا يکي از شناخته شده‌ترين پناهگاه‌هاي وحوش در هند است
ايالت گوا در ساحل غربي هند در منطقه کونکان واقع است که از شمال به ايالت ماهاراشتارا، از شرق و جنوب به ايالت کارانتاکا و از غرب به درياي عرب محصور است .
گوا با مساحت 3,702 کيلومتر مربع کوچکترين ايالت هند است و از نظر جمعيت با 1,400,000 نفر اين ايالت رتبه چهارم را در کم بودن جمعيت در هند داراست .
مرکز ايالت گوا شهر پانجي يا پانجيم است که از زمان پرتغالي‌ها به جا مانده و هنوز ساختمان‌ها و کليساهاي بزرگي از آن زمان در اين شهر به چشم مي‌خورند.
ماهيگيري در رودخانه چاپورا
بندر گوا در اغلب سال هوايي گرم و شرجي دارد. که براي استفاده از دريا مناسب است .
در ماه مي گرمترين هوا را داراست که افزون بر 35 درجه سانتي گراد مي‌شود. فصل بارانهاي موسمي يا مانسون از ماه ژوئن تا سپتامبر را در بر مي‌گيرد اما اوج بارندگي‌ها مربوط به جولاي و اوت مي‌باشد. گوا يک فصل سرما کوتاه مدت از اواسط دسامبر تا اواخر فوريه دارد که در شبها درجه حرارت حدود 20 درجه سانتي گراد است .
گردشگري
ساحل شني باگا در گوا
بندر گوا منطقه بسيار زيبايي است که سواحل شني وسيع، زيبا، آرام و لذت بخشي دارد .
طبيعت سرسبز، نخل‌ها، زيباترين سواحل و مراکز تفريحي ساحلي و امکانات مطلوب گردشگري با هزينه نسبتا کم از مهمترين عوامل جذب گردشکران به اين منطقه است .
افزون بر محيط طبيعي کليساي بوم ژيزوس همراه با موميايي زاوير مقدس در منطقه گواي کهنه شهرت و جذابيت ويژه‌اي دارد. کار ساخت اين کليسا از سال 1594 ميلادي آغاز شده ودر سال 1605 به پايان رسيده است. کل مخارج احداث کليسا را يک مرد پرتغالي اهدا کرده است .
گوا به خاطر ساحل هاي وسيع آفتابي در جهان شهرت دارد.
پيکر موميايي شده زاوير مقدس در تابوتي شيشه‌اي و بر روي يک طاق بلند و در پشت حصار شيشه‌اي قابل رويت است. پوست سياه خشکيده که به روي جمجمه کشيده شده، با چشمهاي بسته از فاصله نه چندان دور قابل تشخيص است .
بيش از 455 سال است که پيکر اين مُبلغ اسپانيايي کيش مسيحيت در گواي کهنه است. مردم محلي معتقدند که جسد او موميايي نيست و به‌طور طبيعي همين‌طور حفظ شده است. هر ده سال يکبار جسد را از طاق بيرون مي‌آورند تا بازديدکنندگان کليسا يتوانند او را از نزديک ببينند. فرانسيس زاوير مقدس، نخستين مبلغ مسيحيت در گوا بود که سال 1542 وارد گوا شد و 10 سال در اينجا ماند و طي اين 10 سال به ژاپن، مالزي، اندونزي و سري لانکا هم سفر کرد. در راه رسيدن به چين، بيمار شد و در روز سوم دسامبر 1552 در يک جزيره درگذشت .
او آن زمان 46 سال داشت. پس از مرگ جسدش را در چين به خاک سپردند، ولي او قبل از مرگ وصيت کرده بود در هر کجاي دنيا که بميرد بايد پيکرش را به گوا بياورند. گفته مي‌شود به خاطر همين وصيت چهار ماه پس از مرگ زاوير، گور او را گشودند و جسد را دست نخورده يافتند، يعني جسد بطور معجزه آسايي سالم بود. پيکر او را از چين به گوا آوردند و اکنون در اين کليسا آرميده است .
افزون بر آن تنديس گاندي در گوا، کليساي سنت فرانسيس، کليساي جامع گوا، سنت آگوستين بازار مارگو، کليساي مارگو، کليساي سنت آندرو، معبد ماهاسيا،کليساي پتناجيم، بازار ماپوسا و بازار آنجونا از مراکز ديدني منطقه گوا به شمار مي‌روند .
فرهنگ
کليساي کوچکي در کواي کهنه نمونه‌اي از معماري پرتغالي
سلطه ديرپاي پرتغال بر اين سرزمين بي‌اثر نبوده و همين حالا هم بيشتر سالمندان گوا زبان پرتغالي را بلدند. زبان محلي مردم گوا، موسوم به زبان کونکني هم سرشار از واژه‌هاي پرتغالي است. نسل جوان اما بيشتر به زبان انگليسي رو آورده و کمتر پرتغالي بلدند. در صد افراد مسلط به زبان انگليسي و پيروان مسيحيت به نحو مشهودي بيش از ساير مناطق هند است و از نگاه نخست مي‌توان بي‌درنگ تشخيص داد که گوا با ديگر مناطق هند متفاوت است و بيش از ساير مناطق رنگ و بوي اروپايي دارد. نفوذ فرهنگ اروپايي در شبه قاره از اين منطقه شروع شد و ساختمان‌ها و لباس مردم تشابه زيادي با شهر و روستاهاي پرتغال دارد .
شلوغ‌ترين مراکز تفريحي موجود در هند را مي‌توان در گوا يافت. غذاهاي گوا بسيار معروف است و مخلوطي است از غذاهاي پرتغالي، جنوب هند و عربي . اما به سبب حضور هميشگي گردشگران غذاهاي متنوعي در همه جاي شهر در دسترس است. گوا يکي از معدود مکان‌هاي هند است که اغلب رستوران‌هاي آن هم گوشت گاو و هم گوشت خوک را سرو مي‌کنند.
